Het logo heeft te maken met de jaren direct na de oorlog in Indonesië en vooral de eerste jaren in Nederland.
Bij een groep horen die alles voor elkaar over heeft en elkaar door dik en dun (typische Indische uitdrukking) steunt. Dit had ik thuis en later op de middelbare school. Die eerste groep was natuurlijk met jongens en meisjes uit het voormalige Indië. Maar je moest voort (assimileren) en ik miste het wel. Tot ik bij het Korps Mariniers kwam. Hier vond ik weer dat wat ik altijd koesterde, te weten "kameraadschap", voor elkaar klaar staan, het voor elkaar opnemen etc. Je bent net zo sterk als de zwakste schakel.
Begrijpelijker is eigenlijk zeggen: “Je bent niet beter dan een ander”.

Na mijn diensttijd ben ik naar het CIOS gegaan en heb steeds deze weg gevolgd.
Toen ik in 1965 met mijn eigen sportschool begon, ben ik gaan zoeken naar iets waar ik hetzelfde gevoel bij had als dat van vroeger.
Met de kleur was ik gauw klaar. Het moest wit en navy-blue zijn (marine/marinierstijd). En voor het groeps/familiegevoel heb ik de cirkel in het logo. Als je er eenmaal bij hoort laten we je niet vallen.

Het clublogo wordt op het shirt “op het hart” gedragen. En wat de figuren betreft heb ik gezocht naar de mogelijkheid om iets te laten zien dat als je begint je zowel in lichamelijk als in sportief opzicht nog niet helemaal ontwikkeld bent. Om zaken als spierkracht en coördinatie te ontwikkelen bij judo, karate en badminton, dat kost tijd.
Later, wanneer de doorbraak er is, ben je het voorbeeld voor de anderen.
Veel later, wanneer deze spelers geslaagd zijn in de sport, maar vooral in het leven, dan kunnen we elkaar nog steeds recht in de ogen kijken. En dat zien we gelukkig bij veel oud-leden terug.