Ook namens mn zusje en Lotty wil ik u allen heel hartelijk danken dat u gekomen bent vandaag om afscheid te nemen van mijn vader Rob van Zijderveld. Of zoals hij zelf altijd zei; Meneer van Zijderveld. Ik denk dat iedereen hier mijn vader wel redelijk kende maar ik wilde toch een kleine samenvatting geven over zn leven, wat ik met behulp van familie leden op papier heb gezet, om het zo accuraat mogelijk te krijgen en ik wilde wat vertellen over mn Vader zoals ik m gekend heb.

Mn vader is geboren op 1 Jui 1937 in Soerabaja in Indonesie. Hij groeide op in een familie met 4 zusters en 3 broers. Zijn vader was Nederlander, zijn moeder, mijn grootmoeder, Indisch. Zijn oudste zus en twee van zijn broers zijn op jongere leeftijd overleden. Hij was de 1 na jongste uit het gezin.

Vanwege het feit dat zijn vader als inspecteur bij de politie werkte, was het voor het gezin niet veilig meer in Indonesie aan de eind van de jaren 40 / begin 50tiger jaren. Ze moesten dan ook met regelmaat vluchten. Deze periode “de Bersiap periode” genoemd was geweldadig en wreed. Zo vluchten ze van Bangka / Billiton naar Djakarta waar ze bij familie hebben ingewoond. Als 14 jarig jongetje is Pa uiteindelijk met een van de laatste vrachtboten met de gehele familie naar Nederland gerepatrieerd. Hij heeft ook nooit willen terug keren naar Indonesie om zn “roots” op te zoeken. Als ik aandroeg om toch te gaan zei hij, “nee ik heb daar niets te zoeken”

In Nederland begon hun leven in een pension in Wijk aan Zee – met zn 5n in 1 kamer. Daarna naar Alblasserdam waar ze bij kennissen een half jaartje mochten verblijven. Uiteindelijk kwam er dan toch een woning vrij aan de Batavierenstraat 11 in Alblasserdam . Het was een moeilijke start waarbij de kinderen de handen uit de mouwen moesten steken om zichzelf staande houden in een nieuwe wereld met andere normen en waarden.

Om richting en invulling te geven aan z’n leven is hij na de middelbare school bij het Korps Mariniers gegaan. Deze jaren waren voor mn vader enorm vormgevend. Hier vond hij weer wat hij koesterde, kameraadschap, voor elkaar klaar staan, het voor elkaar opnemen. Je bent net zo sterk als de zwakste schakel, was een veelvuldige uitspraak van hem. Simpeler gezegd je bent niet beter dan een ander.

Na zn diensttijd heeft mijn vader een opleiding bij het CIOS gedaan – wat staat voor Centraal Instituut Opleiding Sportleiders. Met als specialisatie, Judo, Volleybal en karate.

Mijn ouders kwamen elkaar tegen in Haarlem waar ze beiden in een bandje zaten. Mijn vader speelde verdienstelijk gitaar en mijn moeder kon goed zingen – zowel de muziek als de zang genen heb ik niet meegekregen. Uiteindelijk zijn ze getrouwd in December 1961.

In de periode die hierna kwam is Pa begonnen als zelfstandige want hij wilde graag zelf alles in eigen hand hebben, een sport visie creeren en implementeren.

Hij is gestart (ik denk in 1965) in Amsterdam Buitenveldert op Marquette in een kleine gymzaal/dojo waar hij Judo les, conditie training en kleutergymnastiek gaf. We woonden toen boven de gymzaal. Caroline en ik kregen hier onze eerste judo lessen van mn Vader. Pa had trouwens ook een zwarte band in Judo – daarom denk ik dat Caroline en ik eerst als mini judokas aan de bak moesten. In deze periode was hij ook al begonnen met badminton les geven in de Bankras hal in Amstelveen.

Toen eindelijk in 1971 was het grote moment daar - Pa kon zn eigen sportschool beginnen- zelf dingen creeren en beslissingen nemen, dingen doen zoals hij die wilde. De gemeente Amstelveen had toestemming gegeven dat er een sportschool mocht komen. Op de sportschool werd er getrained in Judo, Karate, conditie training en badminton. Ook al was Judo Pa zn eerste liefde zo langzamerhand nam badminton de overhand.
Badminton heeft natuurlijk indonesische roots en eigenlijk is het wel een heel mooi spel. Ik heb zelf ook met mn zusje vele jaren gespeeld bij de club met mn vader als trainer/ coach. Ik heb deze jaren altijd als heel fijn ervaren. Tuurlijk is het niet altijd gemakkelijk om je vader als coach te hebben. Soms was ik het helemaal niet eens met zn aanpak – ik heet immers ook van Zijderveld – en botsen deden we – met tranen en tuiten.

Maar Pa had zn hart op de juiste plek. Als coach was hij streng als vader helemaal niet. Hij stond altijd voor je klaar. Als ik een klassenfeest had op vrijdag avond van 7-11:00 maar ik moest de volgende dag kompetitie spelen dan moest er een compromise gevonden worden. “Ok je kan gaan maar dan tot 9 uur en dan kom ik je ophalen met de auto” – daar was ik ok mee. Hij stond altijd voor ons klaar. Het was wel fijn te weten dat “whatever happened he got my back”.

Mijn herinneringen:
Mijn vader heeft veel voor mij betekent – als vader, trainer, coach en hij diende ook als mn moral compass. Als ik het niet meer wist in mn teenage jaren of als ouder van mn eigen kinderen - Pa had altijd een luisterend oor en altijd wel een anecdote die van toepassing was. Fijn was dat.
Toen Marc en ik verhuisden naar het buitenland vond hij dat natuurlijk niet leuk,– maar hij heeft mij nooit tegen gehouden om een ander leven te gaan beginnen in een ander land.

Als de gezondheid en tijd het toe liet kwam hij op bezoek. Hij verbleef dan voor een paar weken. Dit waren mooie tijden en ik ben dankbaar dat hij deze trips heeft willen en kunnen maken. We gingen dan samen met de bus naar NYC of Boston en later Londen. Dat vond hij wel erg interressant. Hij vond het jammer dat badminton niet bekent was in de US. “misschien moet ik hier wat beginnen” had hij wel ns geopperd. Hij zat altijd te denken ‘whats next’. De klein kinderen speelden dus geen badminton maar deden andere sporten. Maar als we dan op bezoek kwamen in NL werd er altijd “mee getraind” met Opa. Ze zijn er nu nog van onder de indruk.

Als hij bij ons was in het buitenland ging hij geen vakantie houden. Nee want ik had vast wel wat klusjes te doen voor m. Voordat hij kwam moest er al een lijst zijn. Hij ging dan op de fiets naar de hardware store haalde daar wat hij nodig had en fietste vervolgens weer naar huis om een lekkende kraan te repareren, wespen nest te verwijderen (we hebben ook pest control – maar Pa zei dan “dat kan je toch ook zelf doen?”), gras maaien, beetje verven etc etc. Ik had zelf het idee dat hij het ook wel heel leuk vond om ons te helpen als jonge ouders in en rondom het huis en een blijvend iets achter te kunnen laten.

We belden iedere week, in ieder geval zondag en de laatste paar jaren probeerde ik ook altijd nog een keer door de week te bellen. Als ik dan vergeten had te bellen (die 6 uur verschil is soms vervelend) kreeg ik dat op maandag ochtend te horen… “Je hebt niet gebeld, is alles in orde?” Onze gesprekken gingen dan over de nederlands samenleving, de amerikaanse samenleving (veel politiek natuurlijk) en de klein kinderen. Ik vond onze gesprekken altijd heel fijn en was blij dat we gezellig konden kletsen soms uren lang – gelukkig is er whatsapp. Marc en ik kwamen op zaterdag 30 Juni nog op bezoek bij Pa en Lotty. Het was niet zo gepland, ik zou hem pas op zondag ontmoeten om vervroegd zn verjaardag in Weesp te vieren met familie – maar omdat alle reisplannen voorspoedig verliepen aan onze kant vroeg ik aan Pa en Lotty of we alvast langs konden komen. Ik heb toen gezellig met m kunnen kletsen voor een paar uur. We zijn nog naar Caroline geweest in Weesp en hebben daar met een kopje koffie en wat Indische hapjes verder gekletst.

We namen afscheid later op de dag, zeiden tot morgen en daarna is het niet goed gegaan. Op zondag werd Pa opgenomen in de VU/AMC en daarna in ziekenhuis Amstelland. Tijdens deze periode in het ziekenhuis heb ik veel mensen voorbij zien komen – ieder zo met zn eigen verhaal. Mooie ontroerende verhalen.

Ze vertelden me dat het om veel meer ging dan een goede trainer en coach. M’n vader was voor veel jongere spelers en speelsters een soort sociale werker, pseudo vader en vriend in nood in 1 gegoten. Hij stond klaar voor de mensen die m nodig hadden en hij had altijd een wijs woord. Vele jongen leden, nu inmiddels zelf ouders, gebruiken dezelfde woorden voor hun kinderen - Hij kreeg daar natuurlijk ook veel voor terug, iedereen in de club werd aan het werk gezet. Banen schilderen, kleedkamers schilderen, bar dienst, keuken dienst, wandelen met de honden (Mindy & Mike), shuttles prepareren voor de kompetitie, banen stofzuigen met die enorme stofzuiger, helpen op feesten, Jantje Beton collecte lopen, kompetitie leider, scheidsrechter, lijn rechter, tournooi leiding, jaarlijkse kaart avond organiseren en ga zo maar door. Hij wist je altijd wel ergens voor de strikken.

Ook al was hij streng, hij was rechtvaardig en zn hart zat op de goede plaats.

Ik heb de laatste paar dagen ook veel nagedacht over hoe mn vader dit allemaal heeft kunnen doen. Hij heeft doorgezet waar sommige al lang gestopt waren, hij is andere wegen ingeslagen om toch dat te bereiken wat hij wilde.

Maar ik ben me er wel van bewust dat zonder m’n moeder in die begin jaren en al die helpende handen van sportschool leden en andere vrijwillegers hij dit allemaal niet had kunnen bereiken.

He did it his way … samen met heel veel helpende handen

Ik dank u allen.